Zanim zaczniemy mała dygresja natury organizacyjnej - po pierwsze język nazywa się Pascal, nie Turbo Pascal, jak wiele osób myśli. Turbo Pascal to kompilator - program, który tłumaczy wpisany przez nas kod, na język maszynowy (dzięki temu procesor może zrozumieć czego my od niego chcemy). Ja osobiście używam i polecam inny kompilator - Free Pascal IDE v. 2.2.4. Można go ściągnąć
stąd. Jest on moim zdaniem lepszy do nauki, ponieważ lepiej niż Turbo Pascal koloruje składnię.
Ok, możemy zaczynać.
Każdy program musi się zaczynać od słowa kluczowego
program, po którym wpisujemy nazwę programu. Uwaga! Nazwa programu nie może wystąpić w dalszej części kodu, bo program się wykrzaczy. Więc pamiętajcie, by nie nazywać programu tak, jak później chcemy nazwać zmienną, funkcję, tablicę czy cokolwiek innego.
Co do nazewnictwa: w pascalu nie są rozróżniane duże i małe litery, więc
Papuga = papuga,
WriteLn = writeln etc. W nazwie nie może wystąpić spacja, polskie litery i inne dziwne znaki. Możemy używać małych i dużych liter, cyfr oraz znaków "_" i "-".
Jak niemal każde polecenie, kończymy deklarację nazwy programu średnikiem.
np.
program Moj_pierwszy_program;
Następnie używając słowa kluczowego
uses możemy dołączyć biblioteki.
np.
uses crt;
Dalej mamy blok deklaracji zmiennych, stałych, procedur, funkcji, tablic.
Następnie mamy część właściwą programu - bloki instrukcji umieszczone pomiędzy nawiasami syntaktycznymi
begin i
end. (słowo kluczowe
end kończące program zawsze piszemy z kropką na końcu; jeśli używamy go w środku dokumentu, piszemy po nim średnik).
Przykładowy program:
program hejho; {program wyświetli powitanie}
uses crt; {dołączam bibliotekę crt}
begin
ClrScr; {polecenie czyszczenia ekranu}
WriteLn('Czesc czolem kluski z rosołem!'); {wypisze powitanie na ekran}
readln;
end.
Napisy umieszczone w { } to komentarze.
